Enige tijd geleden kreeg ik van de makelaar de opdracht om verkoopstyling advies te geven aan nieuwe verkopers. Het was 37 jaar geleden dat ze voor het laatst verhuisd waren, dus het was allemaal best spannend.
Meestal bel ik zelf de verkopers om een afspraak te maken voor een geschikt moment. Meneer nam de telefoon op en ik stelde mij netjes voor, en vertelde namens welke makelaar ik werkte. "Oh oke," zei meneer een beetje twijfelachtig, waarna het even stil bleef. Plotseling hoorde ik hem roepen: "Hannie, das jouw pakkie-an, een of andere stylist van de makelaar aan de telefoon!" Stilletjes schoot ik in de lach. Ik hou wel van zulke mensen.
De vriendelijke mevrouw Hannie kwam aan de lijn en ik legde kort mijn verhaal uit. Ik stelde op korte termijn een dag voor, zodat ze daarna nog voldoende tijd hadden om alles op orde te brengen voordat er foto's gemaakt zouden worden. Ik hoorde mevrouw aan meneer vragen of hij die dag ook thuis zou zijn. Dat was hij niet, want de auto moest naar de garage, dus stelde ik een andere dag voor. Meneer opperde op de achtergrond dat het toch niet belangrijk was dat hij erbij was, omdat het tenslotte Hannie's pakkie-an was. Ik legde uit dat er misschien klusjes zouden zijn die volgens hun generatie door de man uitgevoerd moesten worden, zoals een schroefje vastzetten, een likje verf aanbrengen of een lekkende dakgoot repareren. Meneer stemde toe en zei dat hij aanwezig zou zijn.
Op de dag zelf werd ik allerhartelijkst ontvangen. Na een praatje en een kopje thee liepen we met z'n drieën door de wat gedateerde woning. We noteerden welke kussens op de bank konden blijven liggen, dat alle foto's verwijderd moesten worden en dat meneer een deurtje in de keuken moest bijstellen. In al die jaren had het echtpaar vele spullen verzameld en gekregen uit erfenissen, dus het was logisch dat ze gehecht waren aan sommige dingen. Mijn taak was het verminderen van deze overdaad aan spullen om de ruimte ruimer te laten lijken. Tot mijn verbazing vond juist meneer het jammer om veel spullen te verwijderen, omdat elk item wel een geschiedenis had, terwijl mevrouw Hannie helemaal begreep waar ik naartoe wilde. "Je moet het toch een keer inpakken, dus kun je het beter nu al gedaan hebben, dat scheelt weer werk bij de verhuizing," zei ik. "Maar dit zijn toch mooie beeldjes en die vazen zijn al zolang in de familie, ze staan toch mooi op de kast?" "Ja, daar heeft u gelijk in, maar we moeten rekening houden met een jongere doelgroep die jullie huis wil kopen, en veel mensen kunnen daar niet doorheen kijken," antwoordde ik.
Na twee weken kwam ik de foto's maken en wat denk je? Alles was netjes opgeborgen in dozen, de bijpassende kussentjes lagen op de bank en de "mannenklusjes" waren opgelost. Het was een wereld van verschil. Binnen een week stond de woning onder bod, misschien wel omdat het ook meneers pakkie-an was.